W kolejnym (drugim)  wyroku,  Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8.03.2012 roku – sygn. akt  II FSK 1545/10 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/55455BB1E6),  zmienił swoje stanowisko i orzekł, że nie można zaliczać do działalności gospodarczej przychodów ze sprzedaży tych składników majątku podatnika wykorzystywanych w działalności, które nie zostały ujęte w ewidencji środków trwałych.

Zdaniem NSA art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera dwie przesłanki uznania przychodu ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej:

–     sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza),

–     który został ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).

Zatem, nie można uznać za wystarczający warunek do przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła jakim jest działalność gospodarcza, jedynie samego faktu spełniania przez dany składnik warunków uzasadniających uznanie go za środek trwały.

Uznanie przez WSA w Gliwicach (kasacja dotyczyła tego wyroku WSA) za wystarczający warunek do przypisania przychodu ze sprzedaży składnika mienia do źródła, jakim jest działalność gospodarcza, jedynie samego faktu spełniania przez dany składnik warunków uzasadniających uznanie go za środek trwały, pomija obowiązywanie drugiej z wymienionych przesłanek, tzn. konieczności ujęcia owego składnika w ewidencji środków prawnych i wartości niematerialnych i prawnych. Zdaniem NSA wykładnia przedstawiona przez WSA pozostaje w sprzeczności ze standardem interpretacyjnym nakazującym wykładnię tekstów prawnych, jako całości, tzn. uwzględnienie przy wykładni całości relewantnej treści aktu prawnego, w ten sposób by żaden fragment tekstu prawnego nie był zbędny.

Podobnie w tej sprawie wypowiedział się NSA w wyroku z 15.12.2011 r. – sygn. akt II FSK 1151/10. W opinii NSA obowiązek ewidencjonowania środków trwałych nie jest argumentem wystarczającym dla obalenia wyników wykładni językowej art. 14 ust. 2 ustawy PDOF. W ustawie mowa jest bowiem o „ujętych w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych „, a nie o „podlegających ujęciu” w owej ewidencji, co jest istotną różnicą na tyle istotną, że nie daje się zrównać tych pojęć na gruncie wykładni systemowej.

W konsekwencji, zdaniem sądu,  nieujęcie składnika majątkowego w ewidencji środków trwałych oraz wartości materialnych i prawnych nie może skutkować tym, że przychód ze sprzedaży takiego składnika wpisuje się do przychodów z pozarolnicza działalności gospodarczej. Według sądu, aby uznać dany przychód ze sprzedaży za przychód z działalności gospodarczej, muszą być spełnione dwie przesłanki. Sprzedaż musi dotyczyć środka trwałego (przesłanka pierwsza), który został ujęty w ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (przesłanka druga).

U W A G A

Wcześniej, zarówno organy skarbowe (w tym Izba Skarbowa w Bydgoszczy) oraz WSA i NSA (wyrok NSA z 25.10. 2011 r. –  sygn. akt  II FSK 739/10) stwierdzały, że  brak wpisu składnika majątku do ewidencji środków trwałych nie przesądza o zmianie kwalifikacji źródła przychodów z jego sprzedaży i wobec tego sprzedaż danego składnika generuje przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile faktycznie składnik ten wykorzystywano w działalności gospodarczej.